15 mei 2023

Het blijft wennen aan dat uur tijdsverschil. Ik ben wederom vroeg wakker.

Blauwe lucht met een hier en daar een wolk! Inpakken en wegwezen! Maar dat waren we toch al van plan dus…

Eerst bel ik even met de camping die wij hebben uitgezocht hebben.

“Abracadabra?”

“Goodmorning, you’re speaking with Hans van Arnhem, do you speak English?”

“Yes I do maar Ook Nederlands” klinkt het met een Belgische tongval.” Dat maakte het eenvoudiger. Er was plaats dus direct gereserveerd én er wordt gevraagd of we vanavond mee willen eten. Daar zeg ik geen nee tegen dus.

Het is grote uittochtdag vandaag want ook de ANWB-groep verlaat de camping.

Wij kiezen het eerste stuk voor de péage. Altijd spannend, tenminste bij ons wel.

Het eerste stukje gaat ‘vanzelf’ via detectie/camera’s boven de weg. ‘Ping’ zegt onze tolbagde op de voorruit.

Dan komen er tolpoortjes. Wij kiezen het tolpoortje met de groene baan zonder slagboom want we hebben immers een tolbadge? Er klinkt echter geen ‘Ping’.

Wij kijken elkaar aan en er ontstaat geen paniek maar wel ‘enige onrust’. Dat komt omdat wij in 2018 een nare ervaring hebben gehad met een toltraject in Portugal. Niet zozeer met het traject als wel met de dame die even met ons af wilde rekenen.Lang verhaal kort; we hadden ons geregistreerd, dat moest, en waren toen zonder een kaartje te pakken door de tolpoorten heen gereden want we hadden ons immers geregistreerd? Stukje verder konden we € 45,- aftikken, traject boete want geen kaartje. Geen praten aan gemaakt.We hebben toen nog een half jaar gecorrespondeerd met die instantie maar het geld waren we kwijt. Dat NOOIT meer dus.

We besluiten dan bij de eerste de beste afslag eraf te gaan en samen met onze vriend, Google Translate, onze ‘zaak’ uit te leggen. We kiezen voor een poortje waar een hokje is met iemand erin. Een nors kijkende dame, misschien wel dezelfde als 5 jaar geleden dat weet ik niet meer, gebaart “kaartje!” Niet echt vriendelijk. Ja die hebben wij dus niet, Google Translate laten we zien maar nee hoor, we moeten ‘centenas’ betalen. Ik denk dat ze 10 euro zegt maar ze tovert op het digitale bord 100 euro tevoorschijn! Wij maken ‘rustig’ duidelijk dat we dat niet gaan betalen en wijzen ook nog op de tolbadge op de voorruit.

Dan blijkt het opeens goed te zijn, ze rammelt wat op toetsenbord en wijst dat we een stuk achteruit moeten rijden en dan door de groene baan verder. Als we dat doen laat het digitale bord € 2,80 zien. Een stuk vriendelijker. Blijkbaar hadden we toch de juiste baan gekozen.

We vervolgen opgelucht onze weg en lunchen op een prachtige parkeerplaats. We zien wel dat er hier flinke bosbranden geweest zijn maar de bomen komen weer terug, op ‘natuurlijke wijze’ of aangeplant.

Ik slaag er een stuk verderop in om weer eens de verkeerde afslag te nemen. We gaan het laatste stuk dan verder ook gelijk maar binnendoor.

We komen aan op de kleine camping in the middel of nowhere en krijgen een prima plek toegewezen die al voor ons was gereserveerd. Tot grote vreugde zien we ook dat het zwembad gevuld en open is!

Hier zitten we voorlopig goed.

Einde middag is ook deze camping VOL.

We eten ‘s-avonds een heerlijke Portugese vis-aardappelschotel die door de dames zelf is klaargemaakt.

De rest van de avond…..