Dag 17 dinsdag 14 mei Delphi

De wekker gezet want we gaan vroeg op pad, voor ons doen althans.

We hebben allebei slecht geslapen vannacht, de reden is onbekend maar dat schept wel een band.

Zoals ik gisteren al afsloot met “Tenzij …” inderdaad, de buren hadden dezelfde bus geboekt voor Delphi vanochtend.

We verzamelden keurig op tijd. De sirene was bij de middelste van de 3 kinderen al een paar keer afgegaan en ging weer af toen de familie achterin de bus werd gezet. De chauffeur keek wat onzeker want er stonden bij elkaar 10 mensen te wachten en de bus biedt plaats aan 8 passagiers. Een overboeking dus. Wij kwamen hem spontaan en met graagte te hulp. Wij zeiden wel te gaan fietsen als het niet te heuvelachtig was want het vooruitzicht vlak vóór die kleine brulboei te zitten lokte ons niet echt. ‘Nou fietsen was goed te doen, weinig hoogteverschil’ zei hij desgevraagd en dankbaar. Wij pasten dus voor deze rit.

Even later bood hij aan dat we met het volgende busje mee konden, 20 minuten later. Dat accepteerden we en trakteerden onszelf maar op een frappé, een schuimend Grieks koffiedrankje.

Het is dus gewoon druk op de camping, het is vol! Mede door de Franse ‘Nous y sommes presque’ groep natuurlijk. Tijdens ons wachten meldde zich een echtpaar bij de receptie. Zij hadden gisteren gebeld en te horen gekregen dat als ze vóór de middag kwamen er plaats zou zijn, reserveren kon niet. Ze waren om 06.00 uur vanochtend vertrokken en kregen nu te horen dat er geen plaats was. Die waren not amused.

De rit naar de Delphi site en het museum duurde net 10 minuten. Maar het was steil! Dit was op de fiets niet te doen geweest.

Eerst ging ik even pinnen want de flappen waren op. Elektronisch betalen is niet overal mogelijk en soms is cash betalen ook goedkoper.

We kochten onze kaartjes. Voor ons een Italiaanse dame die een school op sleeptouw had. Zij kocht meer dan 100 kaartjes voor haar leerlingen die er zichtbaar helemaal geen zin in hadden om hier rond te gaan lopen.

Het werd weer veel klimmen en klauteren en de knieën kregen het zwaar te verduren maar we sleepten elkaar omhoog. Gelukkig lagen er op heel veel plaatsen stenen waar Marjoke af en toe even op kon gaan zitten.

We vonden het zeer de moeite waard. Het uitzicht is ook geweldig.

We scoren een snelle hap en gaan dan het museum in waar de mooiste opgravingen (beelden) staan.

Het is inmiddels erg druk geworden. Italiaans is de voertaal, gevolg door Frans. Wederom vragen we ons af hoe het er hier in het hoogseizoen uitziet.

We zijn blij dat we vroeg zijn gegaan want wij hebben veel foto’s kunnen maken waar niemand op staat. Dat zou nu niet meer lukken.

We kunnen met een bus eerder dan afgesproken terug naar de camping. Inderdaad mét de bekende familie, de sirene blijft echter uit deze keer.

We maken een praatje en wat blijkt, zij maken een reis van een half jaar (!) door heel Europa. Het zuiden hebben ze gehad, Scandinavië volgt nog.

Terug op de camping gaan we zwemmen. Tenminste Marjoke, ik ga deze keer niet verder dan mijn enkels. Het water is erg koud.

De lucht betrekt weer en de temperatuur daalt ook best wel. Dit tegen alle afspraken in …