Dag 12 donderdag 9 mei.Dubrovnik(Cro)-Shkrodër(Al)

Wij volgen de vlogger Kees met Theo (vader en zoon) op YouTube, beter bekend als de Vloggende Bestemming op hun camperreizen.

Het toeval wil dat ze in de aflevering van gisteravond van hun reis door Albanië verslag deden. Dezelfde etappe die wij dus de andere kant op gaan maken.

We hebben vandaag veel meegemaakt ..

We vertrekken om 10.00 uur vanaf de camping.

Veel sneller dan verwacht komen we bij een grensovergang. De paspoorten worden gecontroleerd en we mogen door. Eerst een stuk niemandsland en dan de grensovergang met Bosnië-Hercegovina. Opnieuw controle én een stempel in het paspoort. Dat was lang geleden! De route die we rijden is qua natuur niet erg spectaculair, klinkt misschien arrogant maar dat hebben in Croatië ook al gezien. De weg is erg smal en zal ons helemaal binnendoor voeren. We willen liever meer langs de kust rijden dus wijzigen we de route.

Dan komen we bij de grensovergang tussen Bosnië-Hercegovina en Montenegro, 2 stempels; 1 voor eruit en 1 voor erin. Er wordt mij ook nog niet al te vriendelijk om de autopapieren gevraagd; het kentekenbewijs. We rijden de kustweg, het is erg druk. Niet alleen met verkeer maar ook met bebouwing. De hele kuststrook wordt volgebouwd. We zien ook verschillende moskeeën opdoemen. Er is er zelfs 1 waar alle daken met (blad)goud zijn belegd.

Als we even stoppen in een parkeerhaven pal aan het strand worden we vriendelijk verzocht om weg te gaan want deze is alleen bestemd voor klanten van een oesterbar, stukje verderop. Dat staat nergens aangegeven overigens. We zeggen dat we even ons brood opeten en dan weg gaan.

Dan gaan we met een heuse ferry naar de overkant van de baai anders moet je zeker een uur rijden om de baai heen. Weer een ervaring rijker. Gelukkig gaat het op-en-afrijden redelijk probleemloos dankzij alert personeel van de ferry.

We vervolgen onze weg nog een stuk langs de kust maar dan worden we resoluut het binnenland ingestuurd. Opnieuw een smalle weg én van zeer slechte kwaliteit. Af en toe wordt het een beetje stil in de stuurhut want niet alle tegenliggers houden rekening met de medeweggebruikers, met ons dus. Het gaat met een tegenligger 1 keer echt maar nét goed maar de spiegel zit er gelukkig nog aan.

De huizen die we onderweg zien staan er allemaal netjes en verzorgd bij. Des te vreemder zijn de vuilnisbelten die we langs de weg zien, gooi maar neer is het hier motto blijkbaar.

Eindelijk komen we weer in de bewoonde wereld en op betere wegen. Dan staan we stil, file. Op een 1 baansweg, uit de tegenovergestelde richting komen af en toe auto’s onze kant op. Ik krijg weer een beetje het Duitsland gevoel en vraag aan degene die voor ons staat, en amper Engels spreekt, wat er aan de hand is. We staan bij grens en dat kan wel 3 uur duren zegt hij… We staan dus stil, starten, 5 meter vooruit en weer stoppen, starten … Ik besluit 1 keer te wachten om dan wat meer meters te kunnen maken. Het gat dat ontstaat wordt onmiddellijkingenomen door iemand die van achteruit iedereen voorbij rijdt en in het ontstane gat induikt. Niemand maakt een probleem. Ik pas me daar dan ook maar naar aan. Af en toe komen er geblindeerde auto’s met zwaailichten en bobo’s (?) voorbij die iedereen inhalen en snel bij de grenspost zijn.

Na een uur zijn we eindelijk bij de grensovergang. De Montenegrijnse grenswacht schrijft alleen kentekens op (?) de Albanese roept enthousiast “a camper, welcome in Albania!” en gebaart ons door te rijden. Paspoort hoeft hij niet te zien.

Na 5 meter over de grens al chaos, zwerfhonden op de weg, een invalide bedelaar in een rolstoel die (gelukkig de andere) rijbaan verspert.

Ook de claxon wordt goed gebruikt. We ondervinden op de 9 km naar de camping ook al direct de kamikaze rijstijl van de Albanezen. Witte doorgetrokken strepen tellen niet, verkeersborden met max 30 - 40 worden genegeerd.

De laatste 100 meter naar de camping is een onverhard pad met verschrikkelijke gaten in de weg. Kruipend leggen we dit af.

Op de camping worden we hartelijk verwelkomd door een jonge gastdie opmerkt dat het aardig vol is want er is een FranseDeux-Chevaux club met 80 auto’s te gast. Ziet er erg leuk uit en niet 1 auto lijkt dezelfde als een andere.

We zijn niet kieskeurig en accepteren een plekje. Na zo’n dag trakteren we onszelf op een pizza in een restaurant vlakbij de camping.

Een flink glas wijn en bier en 2 heerlijke pizza’s voor nog geen € 16,-

Het voordeel van Albanië!

Morgen weer de weg op en goed uitkijken weten we dus.