Dag 13 vrijdag 10 mei Shkrodër-Gjirokastër

We worden gewekt door het kenmerkende geluid van enkele startende Deux Chevaux motortjes.

Als ik naar buiten ga zie ik tot mijn verbazing dat ze alle 70-80 al weg zijn! Dat hebben ze in stilte gedaan. Van de buurman hoor ik dat ze via Italië -Slovenië -Croatië-Montenegro hier terecht gekomen zijn. In Griekenland gaan ze met veerboot terug naar Italië.

Een hele reis voor die karretjes.

Wij vertrekken iets voor 10.30 uur richting Tepelenë. Voor de taalkundigen onder ons; de ë wordt in het Albanees als een a uitgesproken.

We bevinden ons in het drukst bevolkte gebied van Albanië en dat is op de weg ook te merken; erg druk. Vreemd genoeg is de kwaliteit ook erg slecht; uitkijken voor gaten!

We hebben afgesproken voorlopig met 4 ogen te rijden want er worden hier veel stunts uitgehaald. Normaal voor hier waarschijnlijk maar niet voor ons. We horen en zien regelmatig ambulances rijden. Of die naar - of van - een ongeval gaan of komen weten we niet. Naast het negeren van de doorgetrokken witte streep en de snelheidsborden wordt hier ook niet aan voorrang geven gedaan. Voorrang NEMEN daarentegen wel. Misschien staat dat in de wegenverkeerswet?

We wennen er wel een beetje aan, we kijken niet meer op als er uit de tegenovergestelde richting een auto, die aan het inhalen is, op hoge snelheid op onze rijbaan op ons af rijdt. Tot nu toe gingen ze keurig op tijd terug.

Als we het drukke westelijke gedeelte van Albanië verlaten komen we op een prima weg en rijden we in een groen heuvelachtig landschap richting Griekenland. Vergelijkbaar met Croatië alleen dan veel minder rotsen.

We doen boodschappen in een heuse Albanese supermarkt. Uiteraard vraag ik eerst of we met een card kunnen betalen want we hebben geen Lek (=Albanees geld). De jonge generatie spreekt gelukkig goed Engels want mijn Albanees is nog steeds niet om over naar huis te schrijven.

Als we meer dan 1000 lek besteden kunnen we pinnen. Makkelijk rekenen; 1 Lek = ongeveer 1 eurocent, dus dat Lek hebben we boven water.

Een km of 40 voor ons beoogde doel rijden we ‘de nacht’ in. Van 28 graden volle zon naar 15 graden en een pikzwart wolkendek waaruit regen en hagel en veel onweer komt. We stoppen maar even op de parkeerplaats van een cafe en pikken gelijk dan maar de gratis wifi mee.

Albanië behoort (nog) niet tot de EU. Je moet je roaming uitzetten anders gaat de teller lelijk oplopen tot je limiet; in mijn geval € 60,50 die ik mag aftikken als ik thuiskom voor 24 mb!

Nu staat ie wel uit dus.

We besluiten een andere overnachtingsplaats te kiezen ivm de route voor het vervolg van onze reis; nu wordt het Gjirokastër, een kilometer of 30 van de grens met Griekenland.

De uitsmijter; we hebben nog nooit in een land gereden waar zo verschrikkelijk veel tankstations staan. Het is niet te geloven. En zoveel verschillende merken ook. Ook veel tankstations die het niet gered hebben en er verlaten en vervallen bij staan. Te wachten tot ze instorten (ook gezien) want dat is goedkoper dan slopen en weghalen …

Als je zo makkelijk kunt tanken ga je ook niet elektrisch rijden natuurlijk, niet 1 gezien.

De rest van de dag