Er Rachidia naar Merzouga

18 april 2014
Er Rachidia naar Merzouga 154 km
Auberge les Roches, Merzouga

Kilometers zand hebben we inmiddels achter de rug. De woestijn begint al enkele kilometers voorbij Er Rachidia waar we in het luxe hotel een uitstekend ontbijt nuttigden. Ik was vanmorgen al vroeg uit de veren omdat ik graag nog even wat baantjes wilde zwemmen in het zwembad. Hans kon dat niet geloven, maar als ik dat zeg doe ik het ook. Heerlijk was het. De rallyrijders waren ook al wakker en stonden al weer te sleutelen aan de karren.
Wij pakten rustig in en gingen betalen 1018 dirham. Nog geen honderd euro, incl lunch, diner met wijn, vier biertjes en het ontbijt. Niks mis mee dus.
Vandaag dus naar de zandduinen van Merzouga. Zuidelijker als dit zullen we niet komen. We rijden door een echte berberstreek. De dorpjes zijn armoedig, maar wel levendig. Overal langs de snelweg zie je mensen staan, soms liftend. Wij vragen ons af wat die mensen verder de hele dag doen? "Wat heb jij gedaan vandaag? Nou, een beetje langs de weg gestaan. Er was weer verkeer". Maar ze krijgen het niet aan hun hart. Wij wel af en toe als we de escapades zien van mensen op brommers, ezels of heel oude fietsen. Ze rijden allemaal door elkaar en denken allemaal ; ik ben hier de baas, dus rij maar om me heen.
Ik heb zelf ook nog een stuk gereden en ik moet zeggen dat de wegen prachtig zijn. We verlieten na een kilometer of 30 het atlas gebergte na een prachtig uitzicht op een kloof met oase. We reden er even voor terug om foto's van te maken. Fantastisch.
De woestijn daarentegen heeft niet zoveel schoonheid. Overal waar je kijkt zie je glas en plastic glinsteren. Niet zo best dus voor het milieu. Maar daar zijn de Marokkanen niet zo mee bezig.
We arriveren in onze auberge les Roches rond 13.00 uur en we kunnen inchecken. Super leuk huisje hebben we met een huiskamer slaapkamer en douche. Alles heel schoon en netjes. Eerst maar even acclimatiseren. De temperatuur buiten tussen de 35 en 40 graden.
Al snel toen we geïnstalleerd waren kwam een van de hoteliers vragen of we 4x4 woestijnrit wilden maken. Met onze avonturen in Jordanië, Oman en Indonesië in het achterhoofd wilden we dit natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. De prijs is altijd pittig, maar we gingen wel met een Prive chauffeur en gids op pad. Om half zes kwamen zij ons halen en stapten we in de Mitsubishi. Wel een rammelbak, maar het ging goed, we reden langs de rode duinen, want het is veel te gevaarlijk om daar echt op te rijden. Maar we stopten regelmatig om foto s te maken en de gids maakte ook foto's van ons. Heel leuk. Hij sprak redelijk goed Duits en zo konden we ons verstaanbaar maken en ook nog e.e.a. vragen. Het was erg rustig met toeristen en wij waanden ons in een soort niemandsland. De woestijn is eigenlijk heel rotsachtig en hier en daar een acaciaboom die dan ook nog heel droog is. We reden naar een mijn schacht waar kool wordt gedolven. Voor de ogen zei de gids, maar ze maken van de stenen ook mooie kettingen. Ik kocht er een bij een klein jongetje. We reden weer verder en gingen even op bezoek bij een bedoeïen vrouw die woont daar in een tent in de middle of nowhere met twee kleine kindjes, jongetjes van vier en twee jaar oud ongeveer. We kregen thee en brood. Maar we vonden het eigenlijk een beetje gênant om daar te zitten. Wel een mooie ervaring. Toen reden we de zonsondergang tegemoet, maar helaas er was sluierbewolking. Dat hadden we in Jordanië ook dus the story of our life. Nadat de zon onder was gegaan was het nog steeds warm, maar je merkt wel dat het iets koeler wordt. We reden terug naar de auberge waar we na een lekkere douche konden aanvallen op ons diner. Heerlijke salade, tajine met rundvlees en fruit toe. Een zeer smakelijke maaltijd. We waren ook zo.n beetje uitgehongerd, maar nu zitten we met dikke buiken op het plaatsje voor ons huisje. Heel gezellig. De gids en chauffeur hebben nog mooie fossielen voor ons gezocht en die kan ik dan thuis weer in mijn lijstje doen op de wc. Maar thuis lijkt hier in de woestijn erg ver weg.