Dag 19 Albarracin 13 juni 2019

De dag begint met ‘een grote schrik’. Dikke grijze wolken hebben zich samengepakt boven het gebied waar wij ons bevinden; Albarracin, bewust gekozen als rustpunt in ons toch al zo drukke bestaan.

Het is fris.... nee koud dus gaan de lange broeken zelfs aan. We horen van de een van de buren dat eergisternacht verschrikkelijk koud is geweest, rond het nulpunt. Vannacht viel het wel mee, dankzij de bewolking ook waarschijnlijk.

In de vorstverpakking op weg naar het prachtige dorp Albarracin dus, in 2017 verkozen tot mooiste dorp van Spanje. 

Het gaat berg-af naar het dorp dus geen probleem maar we moeten ook weer een keer terug natuurlijk. 

Het dorp is een aaneenschakeling van kleine steegjes en pleintjes en huizen en huisjes die nog niet allemaal gerestaureerd zijn maar waarbij sommige wel ‘enige haast’ is geboden. Wij fietsen de steegjes op en af, geen probleem. Als we ergens van het uitzicht staan te genieten komt er een Spaans gezelschap die bewonderend naar ons kijken en het (blijkbaar) knap vinden dat wij dit op de fiets doen. We ‘verklappen’ dat het elektrische fietsen zijn en zij steken de duim omhoog ter goedkeuring. 

Na een bak koffie op het dorpsplein fietsen we nog wat rond en genieten van de sfeer van het dorp.

Het weer is inmiddels opgeknapt, de jassen en lange broeken kunnen uit.

Marjoke duikt in haar handwerk, ik doe wat camperklusjes en maak nog een korte studie van de binnenkant van mijn oogleden...

Een relaxte dag. De zon is inmiddels helemaal terug en brandt goed...

Morgen terug naar de kust. We hopen daar een leuke camping aan het strand strand te scoren en daar een aantal dagen te blijven.