Fes

De dag begint grijs. Als wij bijtijds (09.00 uur) okselfris beneden verschijnen blijkt alles nog dicht te zitten. Na een voorzichtige klop op een deur verschijnt er een verbaasde dame die zo mogelijk NOG verbaasder kijkt als ik de woorden "petit dejeuner?" uit. Zij gaat naar het manusje van alles en die kijkt net zo verbaasd als zij. Een gelijk spelletje dus tussen die twee. De grote baas (echt heel heel groot, lees dik) wordt ingeschakeld. Wij hebben dan inmiddels 'al' door dat we een kamer ZONDER ontbijt hebben besteld :-(. Het is echter geen probleem want het wordt alsnog tegen 'meerwerk' keurig verzorgd in het restaurant. Bij vertrek komen we erachter dat het adres van het geboekte hotel in Fes NIET op de TomTom staat. We navigeren dan maar naar een plek waarvan wij denken dat ie daar vlakbij is. Het landschap onderweg is hetzelfde als de eerste dagen; zou Frankrijk kunnen zijn. In Fes aangekomen begint het grote zoeken dus. Moeiteloos pas ik me ook hier aan naar de plaatselijke verkeersregels. "Rood licht!!" zegt Marjoke. "Waar?" vraag ik. "Je bent er al doorheen gereden" klinkt het naast mij. Op een gegeven moment worden we bijna de verkeerde kant (maar wat is verkeerd als je niet weet waar je naartoe moet?) op gedwongen door een bus en vrachtwagen waartussen we geplet dreigen te worden maar mijn Clio en ik geven geen krimp. Dan worden we aangeschoten door een man op een brommertje die ons de weg wel wil wijzen. Trots, en doorgewinterde reizigers als wij zijn, trappen we daar natuurlijk niet in! Na 10 minuten zetten we de auto veilig aan de kant en vragen alsnog de weg aan een jonge knul. Die verzamelt in no time nog een stuk of 4 mensen om zich heen en 1 daarvan maakt duidelijk dat we terug moeten naar links tot 'Porte Blue' en daar doorheen. Natuurlijk, de Blauwe Poort, wie kent hem niet? Nou wij dus want we zien hem niet. Opnieuw duikt er een brommergids naast ons op en van diens diensten maken we inmiddels graag gebruik. We komen op een enorm plein en hij maakt ons duidelijk dat 'daar achter ergens' het hotel staat. Een parkeerwachter (maar dan anders) loodst ons naar een parkeerplaats. Het hotel moet iets verderop liggen en jawel hoor, zo gevonden. Tot onze verrassing ligt het op 100 meter van 1 van de 2 de toegangspoorten tot de Medina. Na het inchecken kunnen we de auto op 25 meter van de hoofdingang van het hotel parkeren. 5 keer verder dan gisteren dus maar vooruit... Het hotel is helemaal geweldig, zo stelden we ons een Marokkaans hotel voor. Helemaal traditioneel met allerlei tegeltjes en pilaren enz. De kamer is ook geweldig met een hemelbed! Trots laat de eigenaar ons het dakterras zien en wijst op het uitzicht over de medina. Hij vertelt van alles in een mix van Marokkaans en Frans. Ik knik en lach op goed geluk en kom daar aardig mee weg (maak ik mezelf wijs).
Dan gaan we de medina in want we willen eten. 10 Meter binnen de muur van de medina zijn we ineens volledig omsingeld door 5-6 jongens die ons hun restaurants in willen trekken. We hebben ze echt niet zien aankomen (toeristen hè) maar weerstaan hun lokroepen en strijken 30 meter verderop neer bij een hele vriendelijke gast die niet zo opdringerig is. Lekker gegeten; eenvoudig kip en vlees met rijst en patat. Marjoke scoort wat later eindelijk haar kaftan en ook nog een paar sloffen bij een grappige verkoper met 1,5 voortand. Hij blijft tot op het laatst aandringen om nog 5 dirham meer te geven maar ik toon mij een 'bikkelharde' onderhandelaar. Lachend en met een hartelijke handdruk nemen wij afscheid. Heb ik toch teveel betaald?
Na een bakkie thee (ik begin het lekker te vinden) op een terrasje besluiten we de rest van de middag op het dakterras door te brengen. De zon is inmiddels flink gaan schijnen! Om 17.00 uur gewekt door de muezzin van de moskee 50 meter verderop! Die gaan we vannacht ook horen! Tegen 18.00 uur zakken we af naar de foyer van het hotel waar we internetverbinding hebben om ons hotel voor morgen uit te kiezen en te boeken. Het wordt een auberge in Midelt ZONDER internet. Marjoke wilde een leerlooierij zien. Dat hebben we geweten. Een gids leidde ons door de smalste en meest duistere straatjes (via een enorme omweg uiteraard) die je maar kon voorstellen naar een winkel met leerproducten waarachter een enorme leerlooierij was. Alles ging op natuurlijke manier zei hij (o.a.met behulp van zoutzuur). Waar is het Waterschap als je ze nodig hebt? Uiteraard niet weggegaan zonder een riem te scoren...
Door de gids weer teruggebracht naar de 'hoofdstraat' en daar heerlijk gegeten. Moe maar voldaan hangen we nu op een bank in de foyer...
Het is mooie dag geweest!