Dag 46 woensdag 12 juni Igoemenitsa - Vlorë (Alb)

Vandaag gaan we Griekenland verlaten.

We zijn voor ons doen vroeg wakker en ontbijten nog even buiten waardoor we getuige zijn van het vertrek van Zwitsers die tegenover staan. Zij hebben een Amerikaanse ‘caravan unit’ op een dubbel asser die achter een Dodge Ram Van hangt. Een heel gevaarte alles bij elkaar maar hij kan er aardig mee uit de voeten in de kleine ruimte.

We moeten dwars door Igoemenitsa waar het al vroeg erg druk is. Alles in deze stad staat in het teken van de ferrydiensten die hier aankomen en vertrekken. Op de terrassen is het ook al aardig druk.

We doen even een supermarkt aan waar ik advies vraag over ‘welke Ouzo het beste is’ aan een echt supervriendelijke winkelbediende. Hij moet lachen en wijst een fles aan die ook nog in de aanbieding is.

Dan verlaten we de stad via een, voor ons gevoel, achterdeur. Een vreemde weg vinden wij maar TomTom zal het wel weten toch? Nou, niet helemaal. De weg is niet te breed maar ik ben blij met een grote vrachtwagen voor ons die alle tegenliggers afschrikt en waar wij dan ook weer van profiteren. We moeten naar een grote weg en op de TT -display is opeens helemaal geen enkele weg meer te zien. Ook niet waar wij toch echt op rijden. Ook vreemd dat TT bij vertrek aangaf dat we 189 km voor de boeg hadden en na 10 km rijden opeens 213 km. En nee, we zijn niet verkeerd gereden.

Al snel komen we bij de Griekse (Albanese) grens. Hier moet je uitstappen want de grenswachten komen echt niet uit hun hokje. Overigens hoeft Marjoke ook niet haar ware gezicht aan de grenswacht te laten zien want hij gelooft het wel. Ze blijft stoïcijns met haar zonnebril en hoedje op zitten.

De Albanese (Griekse) grens ligt een paar honderd meter verder. Tussen die 2 posten is niks, niemandsland. Des te vreemder vond ik de vraag van de grenswacht of we naar Albanië gingen. Ik had als tegenvraag graag willen stellen; ‘wat zijn de andere mogelijkheden?’ maar heb dat voor me gehouden.

Ook Albanië in ging heel makkelijk. Geen probleem, ook een luie grenswacht die zijn hokje niet uitkwam.

Zo’n 50 meter over de grens staat er een hele horde meisjes in Vodafone outfits te springen langs de kant van de weg die ons een simkaart willen aansmeren maar wij trappen daar niet in. Albanië behoort (nog) niet tot de EU dus roaming gaat uit anders kost het ons weer € 60,-.

Albanië, hët lïjkt älsöf zë hïër öp ëlkë klïnkër 2 puntjes zetten. In tegenstelling tot Griekenland kunnen we in ieder geval wel weer de bewegwijzeringsborden lezen maar begrijpen wat er staat doen we niet.

We rijden achter een bus uit Oekraïne (!) het eerst stuk Albanië in.

Hierbij direct een rectificatie: een aantal verslagen geleden meldde ik dat we Oekraïnse buren kregen op de camping, dat was onjuist. Ik had toen nog niet gedronken en daardoor zag ik een Engels kenteken voor een Oekraïns kenteken aan. Excuses.

Het landschap is eerst saai. Later wordt het bergachtiger en mooier. We rijden langs een zeer brede rivierbedding met een heel klein stroompje middenin met een waanzinnig mooie turquoise kleur water.

Uiteindelijk komen we in Vlorä aan. We moeten opnieuw de hele stad door. De weg is niet breed, dubbelparkeren is standaard, als een gek inhalen ook, gaten in de weg niet vreemd, en zeer veel bouwverkeer want er wordt heel erg druk gebouwd hier. De laatste 5 kilometer lijken maar niet om te komen maar uiteindelijk …

We staan 10 meter van zee. Zo dichtbij hebben we nog nooit gestaan. Het heet een officiële camping te zijn maar de jongeman die ons verwelkomde zei ook direct dat hij geen paspoort o.i.d. hoefde te zien. OK, wij passen ons moeiteloos aan.

Het zeewater hier in Abanië is niet veel anders dan wat we tot nu hebben meegemaakt, heerlijk …